Σκέψεις από τον Dr. Mark Mincolla, Συγγραφέα The Way of Miracles
Παρακολούθησα πρόσφατα ένα ντοκυμαντέρ στο Gaia με τίτλο The Way of Miracles (Ο δρόμος των Θαυμάτων) και με ενέπνευσε να γράψω μερικά πράγματα που ανέφεραν μέσα ο ίδιος και διάφοροι ομιλητές που συμμετείχαν.
Ως άνθρωπος που πιστεύω στα θαύματα και καλλιεργώ ενεργά αυτή την Πίστη μου, ασχολούμαι με την ενέργεια και το πως αυτή θέλει να εκφράζεται μέσα από το κάθε ον στον πλανήτη μας, βρήκα χρήσιμο να μοιραστώ αυτές τις σκέψεις μαζί σας.
Αναλογιστείτε για μια στιγμή ότι η συνειδητότητα δεν είναι κάτι που απλά κατοικεί στο μυαλό σας. Οι σκέψεις σας δεν περιορίζονται μέσα στο κρανίο σας – αντίθετα, τις εκπέμπετε στον κόσμο γύρω σας, σαν ένας αθέατος πομπός που αλληλεπιδρά με κάθε τι και με κάθε έναν.
Η ενέργεια δεν γνωρίζει εμπόδια. Δεν υπάρχουν πραγματικοί διαχωρισμοί. Η γη, το πνεύμα, τα στοιχεία, τα σώματά μας και τα συναισθήματά μας – όλα είναι δεμένα με αόρατα νήματα, που αν τα νιώσεις, συνειδητοποιείς πόσο αλληλένδετα είμαστε με το σύμπαν.
Όταν νιώθουμε πόνο ή θλίψη, αυτή η δυσφορία δεν είναι παρά η αντανάκλαση της έλλειψης αρμονίας. Είναι το σώμα και η ψυχή που φωνάζουν ότι χάσαμε την ισορροπία μας. Το βιοενεργειακό πεδίο μας, το ενεργειακό μας αποτύπωμα, μας μιλά διαρκώς – μας προσφέρει πολύτιμες πληροφορίες για την κατάστασή μας, εάν είμαστε σε θέση να ακούσουμε.
Η αμφιβολία, η ντροπή, η αυτοπεριφρόνηση είναι σκιές που μαθαίνουμε μεγαλώνοντας. Γεννιόμαστε με μια αίσθηση αθωότητας και αξίας, αλλά κάπου στην πορεία τη χάνουμε. Πότε ακριβώς; Όταν γινόμαστε ενήλικες, ίσως. Και ακριβώς τότε, χρειάζεται να συγχωρέσουμε τον εαυτό μας – για την επιθυμία μας να “μεγαλώσουμε”, να ανταποκριθούμε στις προσδοκίες, να προσαρμοστούμε στους ρόλους που μας ζητήθηκαν να παίξουμε.
Αλλά το παιδί που ζει μέσα στην καρδιά μας, ακόμα ζητά αγάπη. Ζητά την προσοχή μας. Στην παιδική μας ηλικία, η αγάπη συχνά συνοδευόταν από ανταμοιβές. «Να μια καραμέλα, αν είσαι καλό παιδί». Έτσι μαθαίνουμε ότι η αγάπη πρέπει να κερδίζεται – και όταν η καρδιά μας πονά, ψάχνουμε κάτι να γεμίσει το κενό. Ζάχαρη, αγάπη, χρήματα, σεξ, τυχερά παιχνίδια – κάθε εθισμός δεν είναι παρά μια προσπάθεια να γιατρέψουμε την πληγή μας με πρόχειρα μέσα.
Όμως η πραγματική θεραπεία έρχεται μόνο όταν σταματάμε να γεμίζουμε το κενό από έξω και το γεμίζουμε από μέσα. Όταν αποφασίζουμε να στρέψουμε τη συνειδητότητά μας προς την καρδιά μας. Να κάνουμε το δύσκολο ταξίδι μέσα στο σκοτάδι του πόνου μας. Να τολμήσουμε να το παραδεχτούμε, να το αναγνωρίσουμε, να το κοιτάξουμε κατάματα και να το νιώσουμε μέχρι το τέλος.
Και εδώ βρίσκεται ένα παράδοξο: μπορούμε να εθιστούμε στην προσπάθεια να ελέγχουμε τα πάντα γύρω μας, όμως η αληθινή θεραπεία έρχεται όταν μαθαίνουμε να αφήνουμε τον έλεγχο. Όταν παραδινόμαστε στη ροή και όχι στην αντίσταση. Μόνο τότε μπορούμε να βρούμε την ελευθερία που τόσο αναζητούμε.
Οι αρχαίοι Έλληνες φορούσαν μάσκες στο θέατρο – στην κωμωδία ή στο δράμα. Κάθε μέρα, κι εμείς φοράμε τη δική μας μάσκα. Παίζουμε ρόλους, ανταποκρινόμαστε σε προσδοκίες, υιοθετούμε προσωπεία που κρύβουν το αληθινό μας πρόσωπο. Αλλά αυτή η μάσκα μας καταπονεί. Και ο δρόμος της θεραπείας είναι ο δρόμος της αναγνώρισης του αληθινού μας εαυτού – όχι ως εγώ, όχι ως προσωπικότητα ή σώμα, αλλά ως ψυχή.
Το πνεύμα μπορεί να ραγίσει, η καρδιά μπορεί να σπάσει, το σώμα να λυγίσει. Όμως η ψυχή; Η ψυχή δεν σπάει ποτέ.
Και όμως, είμαστε εμείς οι ίδιοι που συχνά στεκόμαστε εμπόδιο στον εαυτό μας. Δεν πιστεύουμε ότι αξίζουμε. Μας λείπει η πίστη στον εαυτό μας, η αγάπη για τον εαυτό μας, η αποδοχή της δικής μας δύναμης. «Εγώ; Δύναμη; Δεν ξέρω αν μπορώ να την εμπιστευτώ. Δεν ξέρω αν την αξίζω καν».
Όμως η θεραπεία ξεκινά όταν στραφούμε προς εκείνο που μας προκαλεί πόνο και το κρατήσουμε με αγάπη. Και αυτό ακριβώς κάνουν οι θεραπευτές: μας βοηθούν να παραμείνουμε ανοιχτοί σε αυτήν την αγάπη. Να ανακαλύψουμε την αγάπη για τον εαυτό μας, γιατί κάθε τι που βλέπουμε στον εξωτερικό κόσμο είναι απλώς μια αντανάκλαση του εσωτερικού μας κόσμου.
Είμαστε άχρονα όντα που ζουν μια χρονικά περιορισμένη εμπειρία. Αλλά σε αυτόν τον κόσμο της ύλης, παγιδευμένοι από το ίδιο μας το μυαλό, μπορούμε να μεταμορφώσουμε τα πάντα μόνο με την πρόθεσή μας. Μπορούμε να δημιουργήσουμε έναν νέο τρόπο ύπαρξης που διευρύνεται και αναμένει τα καλύτερα.
Έχουμε κατασκευάσει πυκνά ενεργειακά πεδία γύρω μας, αλλά δεν χρειάζεται να περιμένουμε την “κατάλληλη στιγμή” για να ανοίξουμε μια δίοδο στο φως. Το τώρα είναι η μόνη στιγμή που έχουμε.
Ας τη χρησιμοποιήσουμε.
Γι αυτό κάνω αυτό που κάνω, βοηθάω ανθρώπους να πετάξουν τις μάσκες, να κοιτάξουν τις σκιές με συμπόνια, να σηκώσουν τα τείχη και τα εμπόδια που βάζουν ή μας βάζουν οι άλλοι, έτσι ώστε να μπορεί αυτή η ενέργεια και η ζωτική μας δύναμη να εκφραστεί αυθεντικά, όπως θέλησε η φύση μας.
Πιστεύεις στα θαύματα?
